Eşim, hayat ve gönül yoldaşım Şebinkarahisar’ lı bir Türk Kızıdır. Onunla evlendiğim zaman benimle konuştuğu öz Türkçe, bana kendi dilimin özünü anlatmıştı. Ben İstanbul lehçesini anamdan, babamdan, sonra Anadolu lehçesini karımdan öğrendim. Onun saf ve asil ruhunun kaynaklarından Türklük aşkının kandırmaz Kevser’ini içtim. Birlikte Şebinkarahisar’daki bağına giderek burada Anadolu’nun ata hatıralarıyla dolu dağlarına tırmandım. Geçmişlerin şeref destanlarını ırmakların, çağlayanların şarkılarında dinledim. Her şeyi değiştiren ve çürüten amansız zamanın değiştirip çürütemediği Türk ruhunu, bütün törenleri, faziletleri içinde, burada buldum. Ve anladım ki sayısız asırlar, felaketler, fırtınalar Türk’ün başının ucunda kasırgalarını haykırmış, Türk’ün üstüne tufanları yağdırmış, etlerini çürütmüş, kemiklerini kemirmiş, lakin yüreğinin içindeki sönmez ve tükenmez ateşin bir kıvılcımını bile söndürememiş. Onun imanı, denizin akıntıları içindeki sedefle bulunan inci gibi kalmış. Şebinkarahisar’da işte böylece dokuz kere bulundum. Altısında altışar ay, üçünde birer yıl oturdum. Burada gözleri yaşlı yetimlere, bağrı yanık dullara, ağlamaktan gözleri kör olmuş ihtiyarlara rastladım. Milli ruhumu, milli ıstırabımı, milli ülkümü buradan aldım. Tesadüf ettiğim olayları topladım. Halkın acıklı hayatından ve ruhundan aldığım ilhamları şiirlerime koydum,milletime sundum. Benim milliyetçiliğimin asıl kaynağı işte budur. Mehmet Emin YURDAKUL